İnandırmak İçin Ant İçen ve Öc Alıcı Tanrı

İslam'ın Tanrısı, tıpki Araplar gibi inandırmak için sürekli yemin etmektedir. Malum bizim kültürümüzde de vardır bu Araplar üzerinden gelen "inandırmak için sık yemin etme" alışkanlığı. Peki neler üzerine içiyor bu antları Tanrı?

1-) Kendi üzerine. Meryem Suresi 68.ayet, Hicr Suresi 92.ayet. "Fe ve Rabbike" der, yani "Senin Efendi'ne-Tanrı'na ant içerim ki.." Diğer örneklerden bazıları Mearic suresi 40, Nahl Suresi 56 ve 63.ayetler)

2-)Peygamberinin yani Muhammedin üzerine. Hicr Suresi 72.ayet: "Le amruke.." (ey Muhammed!)senin yaşamın üzerine ant içerim ki...

3-)Kuran üzerine. "Ve'l-Kurani!". Sad Suresi, 1.ayet, Kaf suresi 1.ayet) "kuran üzerine ant içerim ki...". Duhan Suresi 2.ayette de "kitap üzerine ant içerim ki.." diyerek seslenmektedir İslam Tanrısı.

4-) Göğe ve gök cisimlerine  (Güneş kültlerinden fazlaca etkilenmiş ve Tanrı'nın gökte olduğuna inanan bir din için aslında beklenen de bir şeydir) Büruc suresi 1.ayet: "burçları olan göğe ant içerim ki.." Şems Suresi (Şems'in güneş anlamına geldiğinin altını çizerim, Allah da aslında bir çeşit güneş tanrısıdır, bu konuyu ayrıca paylaşacağım blogda daha sonra) "Göğe ve yapanına(Allah'a) ant içerim ki..." Tekvir suresi 15. ve 18. ayetlerde de yıldızlara ant içmektedir. İnşikak ve Vakıa surelerinde de benzer örnekler vardır.

5-)Yer, yani dünya için ant içer ayrıca. (Gökte Tanrı ve melekler, yerde ademoğulları yaşar İslam inancına göre, ayrı bir soru? Tanrı eğer gökteyse gök, Tanrı'dan daha büyük olmak zorundadır, halbu ki Tanrı en büyüktür. Zaten gök diye bir şey de yoktur, boşluk vardır sadece, ama ilkel gök tanrısı inancından da etkilenen bir dinin Tanrı'yı gökte sanması da normaldir). Şems suresi 6.ayet

Yeri gelir kıyamet'e de ant içer (kıyamet suresi 1.ayet), düşman üzerine sürülen atlara (Adiyat suresi) , yağmur yüklü buluta ve gemiye(zariyat suresi), denize (Tur suresi) vesaire bu örnekler uzar gider. Tam da Arap geleneklerine uygun olarak antlarına yemin eder Tanrı, ben de inandıysam Arap olayım.

Kuran'daki Tanrı, bunca şey üstüne ant içerken, insanları belirli bir şeye inandırmak ister. Öfkelendiği kimselerin başlarına neler gelebileceğine; kıyamete, nasıl öç alacağına dair yeminler eder.( çok önemli bir nokta şudur ki, İslam'da Tanrının bir adı da "Züntikam"dır, yani ÖÇ ALICI. bkz. Al-i İmran suresi 4.ayet, Maide suresi 95. ayet, İbrahim suresi 47.ayet, Zümer suresi 37.ayet). Korkunç cehennem ateşinde öcünü alacaktır Tanrı, evet inanırlara göre bu satırları yazdığım ya da kitaplarına peygamberlerine inanmadığım için ben de sonsuza dek cehennemde canır canır yanacağım. Tanrı'yı reddetsin veya reddetmesin, herhangi bir dine inanmayanlar sizce de bu kadar cesurlar mı? Bu soruyu özellikle dinin sorgulamaya bile cesaret edemeyen ama kendilerine "din iyi bir şeydir" diye mazeret uyduran sözüm ona inanırlaradır. Umarım yanlış Tanrı üzerine bahis yatırmıyorlardır, Ulu Manitu'nun dehşetinden ya da Lord Krishna'nın acımasızlığından koruyamayabilir kendilerini İslam Tanrısı Allah.


Daha sonra "Tanrı'nın varlığına dair kanıtlar" başlığında ayrıca detaylı olarak inceleyeceğim "Pascal'ın Bahsi"nden bahsetmek isterim biraz. Özetle der ki, "Tanrı varsa ben kazandım, yoksa da kaybedeceğim bir şey yok". Bu korkak, pısırık bakış açısına eleştirilerimi daha detaylı yapacağım fakat kendisine Tanrı'nın varlığını ancak öldükten sonra öğrenirse Tanrı'ya ne yanıt  verileceği sorulan Bertrand Russell'ın cevabını paylaşmak isterim:

"Yeterli kanıt yoktu Tanrım, yeterli kanıt yoktu." 

İşte tam da zaten bu kanıtların yetersizliğinden dolayı cümlelerini ant içmelerle süslüyor Tanrı. "Bana inanacaksın, yoksa seni çok pis yaparım haa" diyerekten "öc alma" kozunu da ortaya koyuyor.